King Kong en mi cocina

\"\"

\"\"     Debajo de casa están preparándolo todo para el rodaje de una película. Podría ser King Kong perfectamente. ¿Por qué lo digo? Pues porque pese a que yo dije siempre que el minipiso es tan pequeño que no cabe una mascota, estos días tengo un mono descomunal.

     ¡Ay! Yo quisiera escribir un post hilarante, lleno de gracia, de chispa, como una película de Pili y Mili… pero en estos momentos mi neurona insiste una y otra vez sobre la misma idea: fumar.

     ¡Por qué! ¡Oh, por qué me habré metido yo en este embolado de la vida sana!

     Deberían avisarlo en algún lugar: uno empieza tomando tofu y termina haciendo Yoga a la luz del amanecer rodeado de gente macrobióticamente aterradora encantadora (que por supuesto ni fuma ni toma azúcar) \"\"con más elasticidad que el jefe de los 4 Fantásticos.

     Os prometo que incluso llegué a comprar en el estanco “Tabaco Orgánico” –palabrita del Niño Jesús que existe- pero no coló.

      ¿Dónde quedaron los tiempos en que para ser “guay” había que fumarse un campo de fútbol o hacer una compra basada en precocinados? ¿Sólo encontraremos ya esos ejemplos en aquellas maravillosas películas viejunas de Kirk Cameron? -Nota: me refiero a los años previos a que decidiera dedicarse únicamente al cine religioso-.

     Posiblemente no supimos descifrar el mensaje a tiempo: cuando Kirk decidió pasarse a la “pedagogía divina” en vez de dejar que los “problemas crecieran” en una casa de cartón piedra –que debía oler más a laca Elnett que a Ambipur si tenemos en cuenta los peinados de tod@s– el fin de una era estaba al caer.

\"\"     A mí, que no lo supe ver, me ha pillado de sopetón. Pero en buen momento, porque en plena semana de la castañada – Halloween puedo aprovechar que me subo por las paredes para ir de Spider Man a las fiestas. He alcanzado un nivel de realismo tal que retaría en veracidad a la mismísima Heidi Klum.

     Me contentaré pensando que si consigo abandonar el fumeteo (snif, snif) no sólo ganaré en salud, sino también en euros, que en mi caso se traducirá en más “modelitos originales”.

     Claro que esa afición mía en ocasiones nos lleva a acalorados debates matrimoniales. No porque me gaste el dinero, no, sino porque cada vez me compro cosas más estrambóticas por tal de “ir diferente”.

     PITICLI dice que a veces se me va un poco la pinza en mi afán por “aparentar modernidad” y puede que razón no le falte. Un ejemplo: el domingo tuve una “inspiración ochentera” (¿de nuevo el efecto Kirk Cameron?) y \"\"me atavié repleto de colorines y estampados barrocos, igualito que si me hubiera vomitado encima un jukebox. Pero por lo visto en vez de personificar la “pura modernidad” a PITICLI le recordé a un gitano rumano (con todos nuestros respetos a sus estilistas). Ay Kirk, yo sé que tú me entiendes… ¿por qué el táctel es ese gran incomprendido?

      Así que viendo que el barroco – táctel no era una combinación ganadora, y que estos días tenía que acudir a un par de fiestas, decidí no jugar con fuego (el táctel es muy inflamable) y apostar por lo seguro. O sea, lo clásico. Pero voy a contaros un poco más.

      La misma noche que Armani montaba un sarao tremendo en la ciudad (qué pena no haber podido estar un ratito con \"\"Antonia dell Atte, como otros) un genial artista amigo mío inauguraba su exposición de fotografía. El trabajo de construcción que realiza a partir de diferentes imágenes es fascinante. Tomad nota de su web y echad un vistazo a sus obras. Sus paisajes ciber-románticos, por ejemplo, sin magníficos.

      Pocos días después nuestra amiga Clara (tocada con todas las gracias imaginables) nos avisaba de que ponía en marcha en Barcelona un aperitivo muy de moda en Milán: un afterwork en el que mientras tomas una copa al son de la música del DJ, el chef va ofreciendo sus propuestas para que cenes a cargo del local. Tremendo.

     La inauguración fue un éxito, y dado que el dress code de la misma era “elegancia extrema” me planté con batín de seda y capa. Podéis imaginar el impacto.

\"\"     De hecho yo pensaba volver a utilizar el look si nos invitaban al château de la familia política de una conocida nuestra, pero tras el comentario de un amigo mejor elijo otra cosa. Y es que cuando yo pensaba que el braguetazo del siglo había sido emparentarse con alguien cuya familia posee un castillo a las afueras de Lyon, va nuestro amigo y suelta:

  • – ¿Que su familia posee un château en Francia? ¿Desde cuándo? ¡Ah, sólo desde hace 100 años! ¡Entonces no es realmente la casa familiar! Además, querido, un château en Francia vale lo mismo actualmente que un piso en la calle Balmes… ¡y lo difícil de mantener que son, que nunca los tienes terminados del todo!

     Así que si fuera, quizá lo más útil sería presentarme con mono de obrero, por si hay que poner masilla en \"\"alguna grieta o pintar alguna pared.

     En fin, esto me hizo pensar lo maravilloso que es vivir por encima de las posibilidades de uno. ¿Hay algo más hermoso? Imagino que sí, pero ahora no es el momento de decirlo.

     ¡Cuánto le debemos a Santa Visa!

      INTERMEDIO-

     Durante estos minutos ha llamado Lady Laca para ver qué tal nos iba el puente (de hecho creí haberle dicho \"\"que no hemos tenido puente) y aparte de otras cosas, ha querido que resalte lo siguiente:

    • A ella no le agrada eso de que nos guste vivir por encima de nuestras posibilidades. Cree que hay que ahorrar y privarse de ciertas cosas si es necesario.
    • Me ha preguntado si ya he escaneado para colgar en el blog la foto que me trajo en la que se ve frente al torno haciendo un jarrón (y lo cierto es que se me había olvidado hacerlo…)
    • Le parece muy bien que ya no fumemos.
    • No tiene nada especial que contarnos porque los últimos días han sido muy aburridos, pero que en cuanto le suceda algo nos lo cuenta. Ah, y que de momento no quiere apuntarse a clases de informática aunque le insistamos.

\"\"      También he aprovechado, antes de volver a ponerme con el post, para bajar a la calle y comprarme unos cigarrillos electrónicos en el DWAY, una tienda fantástica que está debajo de casa, que tiene las cosas más originales del mundo para regalar, que nos ha sacado de mil apuros y que por suerte abre los festivos.

     Así que ahora mismo estoy escribiendo mientras exhalo un delicioso Y SALUDABLE  vapor de agua sabor a café. Porque sí, puede que me esté engañando, pero el que no se contenta es porque no quiere.

\"\"     ¡Un beso enorme a tod@s y mucho éxito para tod@s aquell@s que seguís apostando por vuestros propios proyectos y vuestro arte!

     ¡Sed muy felices!

18 comentarios en “King Kong en mi cocina”

  1. Si le digo que me estoy echando un cigarrico con toda su nicotina, su papel cancerígeno y su humo apestoso mientras leo su blog, se va a mosquear, ¿no? Bien, en ese caso le diré que estoy mordisqueando un trozo de apio al tiempo que tecleo con la nariz porque estoy haciendo la postura de la grulla (usted se tira por Kirk Cameron, yo por Ralph Macchio).
    Y aunque se pongo un mono de obrero, mi querido Mr. Kong, seguro que está usted monísimo: las manchas de cemneto caerán sobre él como si fuera un Pollock. Así que no intente dejar de ser divino porque no lo va a conseguir.

    1. Agustín Bonifacio

      Maravillosa Sra. Palo: usted me puede decir lo que quiera, y puede invitarme a las visualizaciones que guste. En todas la adoro. Me alegro por Ralph Macchio, pues hace tiempo que nadie se acordaba de él. Y sí, yo también pensé que el mono de mecánico me sentaría divinamente, aunque me esté mal decirlo. Lo que no había contemplado era darle un toque expresionista abstracto 😉
      Si es que la necesito, ¿no lo ve?
      Un beso inmenso, Periodista del Año.

    1. Agustín Bonifacio

      ¡Qué ilusión encontrarte aquí, Paloma! Lo que ha unido Kirk que no lo separe el hombre… ¡Ay! ¡No! ¡No quiero acabar como él!
      Gracias por tus consejos, se los comentaré a Santa Visa.
      ¡Un besazo enorme!

  2. Querido amigo, compañero de cursos infumables, amante igual que moi des frivolités y ex-compañero de trabajo (si més no, per localització).
    Me parece terrible que te hayas dejado arrastrar por el healthy power! primero porque voy a perder unos espacios muy valiosos con mi TS! y segundo porque creo que en tu afán por ser tan ultra moderno, estás perdiendote muchos pequeños placeres, a saber: mojar pan en la yema del huevo frito, una fabada con bien de tocino, ese queso curado de oveja, esos pinchos de tortilla que hacen por las tierras norteñas…….ahora dejas de fumar…………que va a ser lo próximo? dejar de beber? en que nos estamos convirtiendo? creo que necesitas que vuelva YA!!!!

    1. Agustín Bonifacio

      Querida compañera. Tu temor es comprensible y compartido por mí, pero ya lo tengo todo resuelto: desde que no fumo como más y peor. Vamos, que pico, mojo y lo que haga falta. Y el vegetarianismo pronto será un simple recuerdo a este paso. Sobre los momentos «de piti compartido» no hay problema –> llevo siempre encima mi cigarro electrónico y me uno a los fumadores como uno más. Ah, y ya transmití lo de tu necesser a Ana, jaja. ¡Besos!

  3. Agustín, adelante con tu lucha anti-tabaco, te lo dice una ex-fumadora, aunque dicen mis amigas que cuando sean mayores (más todavía) volverán a fumar y comerán todo lo que les de la gana. Sobre tus outfits, es gratificante y fresco ver a alguien que derrocha imaginación y no va igual que el resto, me encanta ver tus fotos!. Un beso!!

    1. Agustín Bonifacio

      ¡Hola compañera! ¡Qué placer encontrarte aquí! ¡OLE OLE! Me gusta eso que dicen tus amigas. Creo que haré lo mismo, jaja. En cuanto a mis outfits, me siento honrado viniendo de ti. Un beso enorme.

  4. Nunca te lo he dicho y te lo digo ahora: Me gusta mucho como estructuras tus posts.
    Otra cosa es que si te gusta fumar y no te hace mucho daño, sigue fumando y ¡a vivir, que son tres días! Yo lo dejé hace veinte años y todavía sufro las consecuencias.

    1. Agustín Bonifacio

      ¡Uauh! ¡Gracias por tus palabras! ¡Qué gozada! Jajaja, pues este post lo hice un poco raro, con eso del «intermedio»… me alegro que te gustara. Gracias por tu sabio consejo. Si veo que no puedo aguantar, te tomo a rajatable. ¡Un besazo!

  5. Toma ya!!Si es que el que no se contenta es porque no sabe donde rebuscar!!

    Pues nada, para fines de semana raros el mío, que mi compañera de piso ve a un fantasma por el pasillo…eso sí, iba muy mona con su corte de pelo y blazer color rosa palo (el fantasma), mi compañera en pijama. Si es que va a ser cierto eso de Hallowen…

    1. Agustín Bonifacio

      Brutal la escena de un fantasma vestido a la perfección (a diferencia de la persona que lo ve en ese momento), jaja.
      En fin, os deseo mucha suerte. Y si tenéis fantasma, que colabore en el alquiler 😉
      ¡Besos!

  6. Under the Page Three Girl

    Muchos ánimos, Hong Kong Blues!!! Me refiero a tu afán por ser uno y no uno más como el resto… respecto a lo de dejar de fumar, qué no te habrán dicho ya!

    Me ha encantado tu post. Aunque debo estar en desacuerdo con Lady Laca: la vida es para disfrutarla. Ya se encanrgan los políticos y banqueros de hacer hucha así que a los demás no nos dejan más remedio que gastarnos lo que nos dejan! Y ya puestos a gastar… hay que disfrutarlo!!!

    1. Agustín Bonifacio

      ¡Ay! ¡TÚ SÍ QUE SABES! ¡Hay que disfrutar! ¡Sí señor! No le diremos a Lady Laca que estás en desacuerdo. O sí, para que se acostumbre (que está muy malacostumbrada con tanto fan).
      Gracias por tus ánimos. Son muy bien recibidos.
      ¡Besos!

  7. María Cortés Durán, cocinacardiosaludable

    Me ha desolado un poco el cuadro con la Torre de Agbar, pero como es de un amigo tuyo me encanta, al igual que tu post. Hubieses disfrutado mucho de ochechentero, esta década era para los entusiastas y tú lo eres, un beso.

    1. Agustín Bonifacio

      Que tú me veas como un entusiasta me gusta. No sabes los esfuerzos que hago para no caer en el derrotismo, jaja. ¡Con el mundo tan loco que tenemos! Verdaderamente nos lo hubiéramos pasado fenomenal en esos locales de los que tú hablabas hace poco.
      ¡Un abrazo enorme! ¡Eres un SOL!

  8. Carme Padros

    Agustí:

    Gràcies per parlar de l’exposició i de la web. ‘Es tot un detall. Espero que ho llegeixi molta gent i que també consultin la web.
    Una abraçada i fins una altra!

    Carme Padros

    1. Agustín Bonifacio

      Hola! Jo encantat de poder difondre -ni que sigui una mica- l’obra de l’Albert. M’encanta. Igual que m’encanta llegir-te per aquí! 😉
      Petons!

Responder a Agustín Bonifacio Cancelar respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *